Μία αποκλειστική συνέντευξη στο «Πάμε Δανάη!» έδωσε η Ξένια Καλογεροπούλου. Η Ξένια Καλογεροπούλου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «The Humans», η οποία θα ανέβει στο θέατρο Μουσούρη.
Όπως είπε η ηθοποιός, από το συγκεκριμένο θέατρο έχει καταπληκτικές αναμνήσεις, καθώς όταν ήταν μαθήτρια πήγαινε για να δει παραστάσεις της Έλλης Λαμπέτη και της Βάσως Μανωλίδου.
«Είπα αμέσως «ναι» στον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη για το «The Humans», χωρίς να ξέρω το έργο. Ήθελα να δουλέψω μαζί του, έπαιζε στο «Πόρτα» όταν ήταν νεαρούλης», είπε.
«Δεν φαντάστηκα ότι η γιαγιά που θα υποδυόμουν, με αλτσχάιμερ και καθηλωμένη σε αμαξίδιο, θα ήταν ένας τόσο συγκινητικός ρόλος. Τον αγάπησα πάρα πολύ. Στην ηλικία που είμαι, το να παίζεις με τόσο ωραίους συνάδελφους σε ένα ωραίο θέατρο είναι ένα δώρο. Αυτό που με βοήθησε να ενσαρκώσω την ηρωίδα με αλτσχάιμερ είναι ότι σκέφτηκα πως είναι τα μωρά που θέλουν να εκφραστούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμη τις λέξεις».
«Παραλίγο να με πάρει από κάτω…»
Μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απώλεια της όρασής της και τα συναισθήματα που βίωσε.
«Αλίμονο μου αν το έβαζα κάτω, θα ήταν πολύ μελαγχολικό. Βέβαια όταν άρχισα να μη βλέπω καλά παραλίγο να με πάρει από κάτω, με έπιασε μία απελπισία. Έλεγα «δεν θέλω να ζήσω, θέλω να πεθάνω», και τώρα θέλω πάρα πολύ να ζω, μου αρέσει πολύ να ζω και να δουλεύω. Πρέπει να χαίρομαι που βλέπω αυτά που βλέπω».
«Μου έλεγαν «θα συνηθίσεις» κι έλεγα πως δεν συνηθίζεται το να μη βλέπεις. Απλά παίρνεις απόφαση ότι υπάρχουν ωραία πραγματα που μπορείς ακόμα να τα ζεις. Τώρα είμαι 87 ετών και είμαι πάρα πολύ τυχερή».
Η συγγραφή
Εκτός από την υποκριτική, η Ξένια Καλογεροπούλου ασχολείται και με την συγγραφή.
Το βιβλίο της με τίτλο «Πριν τα ξεχάσω, μίσος αιώνας θέατρο για παιδιά» κυκλοφορεί σε λίγες εβδομάδες από το Εθνικό Θέατρο, ενώ το καινούργιο της παραμύθι «Τα δώρα του βασιλιά της θάλασσας» θα κυκλοφορήσει τον Ιανουάριο του 2024.
«Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα…»
Φέτος συμπληρώνονται 10 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο σύντροφος της ζωής της, Κωστής Σκαλιόρας. Όπως είπε η ίδια, συνεχίζει να μην επισκέπτεται τον τάφο του.
«Τα μνημόσυνα και οι κηδείες δεν μου πάνε, δεν τα καταλαβαίνω. Είμαι συνεχεία δίπλα στον Κωστή, μπορεί να μιλάω σε ένα άδειο μαξιλάρι. Δεν ξεχνάω ποτέ το τι ήταν ο Κωστής για μένα, είναι εκεί σε κάθε γωνία του σπιτιού στο οποίο ζήσαμε μαζί. Είναι σημαντικό για μένα ότι ζω ακόμη εκεί, στο σπίτι μας. Θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα και να δω τον Κωστή έστω για μίση ωρίτσα να τα πούμε, αλλά αυτό δε γίνεται».
«Βλέπω τον Κωστή πολύ στον ύπνο μου, όπου μου συμβαίνουν διάφορα και συμμετέχει κι εκείνος. Οι απώλειες δημιουργούν μοναξιά, μου λείπουν οι άνθρωποι, αλλά μεγαλώνοντας αποκτώ νέους φίλους, με τους μεγάλους δεν κολλάω», είπε.
Οι σπουδές, η υποκριτική και η υιοθεσία
Η Ξένια Καλογεροπούλου σπούδασε στη Βασιλική Σχολή Δραματικής Τέχνης στην Αγγλία, κάτι που μετάνιωσε, γιατί, όπως είπε, ήταν άθλια σχολή, δεν έμαθε τίποτα και ξεκίνησε με λάθος δουλειές.
«Η πρώτη δουλειά ήταν με τον Μιμή Φωτόπουλο. Μπορεί να ήταν συμπαθητικός ηθοποιός, αλλά η δουλειά του και το περιβάλλον του δεν μου πήγαιναν καθόλου. Από τον Γιάννη Φέρτη έχω μία γλυκιά ανάμνηση και όταν χωρίσαμε είχαμε πάλι καλή σχέση. Ήταν οδυνηρό, αλλά είχαμε καλά αισθήματα ο ένας για τον άλλο».
«Ο Κωστής συμπαθούσε τον Γιάννη Φέρτη, αφού τον έβλεπε καμία φορά στην τηλεόραση και μου έλεγε «έλα, έλα είναι ο Γιάννης στην τηλεόραση. Μου πέρασε από το μυαλό η υιοθεσία ενός παιδιού. Και με τον Γιάννη το συζητούσαμε, αλλά στο μεταξύ χωρίσαμε, το είχε δεχτεί και ο Κωστής για χάρη μου».
«Βλέπαμε παιδάκια για υιοθεσία, από τη μία με δυσκόλευε αυτή η διαδικασία, από την άλλη ένιωθα ότι μπορεί οποιοδήποτε από εκείνα τα παιδάκια να το ήθελα. Σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν καθόλου σωστό για τον Κωστή, που είχε δυο υπέροχα παιδιά, να του φέρω κι εγώ ένα ακόμη. Μπορεί να ήταν πολύ δύσκολο για εκείνον».
Τα παιδικά χρόνια
Οι γονείς της ηθοποιού χώρισαν όταν εκείνη ήταν 12 ετών. Κυρίως έζησε με την μητέρα της, ενώ αποκάλυψε πως ο πατέρας της της έδειξε αδυναμία και εκτίμηση όταν μεγάλωσε.
«Με θυμάμαι μικρή, σκαρφαλωμένη στον μπαμπά μου, να χαϊδεύω το αξύριστο πρόσωπό του. Μία καταπληκτική στιγμή που δεν μοιράστηκα ποτέ μαζί του», είπε.
«Είναι πολύ δύσκολο όταν χωρίζουν οι γονείς. Δεν ξέρω αν συγχώρεσα ποτέ τον μπαμπά μου. Του έχω ένα παράπονο, αλλά έκανε και ωραία πράγματα για μένα. Δεν μιλήσαμε ποτέ για τα προσωπικά μας με τον πατέρα μου, αυτό μου έλειψε. Θα ήθελα πολύ να είχαμε μιλήσει».
«Του άρεσε πολύ του πατέρα μου που ήταν μπαμπάς της Καλογεροπούλου. Ποτέ δεν μου είπε εάν έπαιζα καλά, απλώς του άρεσε όλη η ιστορία που ήμουν ηθοποιός. Ο πατέρας μου με θαύμαζε, αλλά δεν με γνώρισε ποτέ πολύ, δεν ήξερε τι είμαι ακριβώς…», κατέληξε.
