Το προσφάτως ψηφισθέν άρθρο 7 του ν. 5072/2023, θεσπίσθηκε το ακατάσχετο των λογαριασμών των εταιρειών διαχείρισης, αφήνοντας ελεύθερο και ατιμώρητο τον δρόμο της αυθαιρεσίας τους, ώστε να μην τίθεται καν ζήτημα αποζημίωσης εκ μέρους τους. Ειδικότερα: Ο λογαριασμός της περ. α) της παρ. 2 είναι ανεκχώρητος και ακατάσχετος έναντι οποιουδήποτε τρίτου μέρους πλην του αγοραστή πιστώσεων, περιλαμβανομένου και του δημοσίου και του Ηλεκτρονικού Εθνικού Φορέα Κοινωνικής Ασφάλισης (e-ΕΦΚΑ), δεν υπάγεται στην πτωχευτική περιουσία σε περίπτωση πτώχευσης του διαχειριστή πιστώσεων, και το σύνολο του ποσού που είναι κατατεθειμένο σε αυτόν αποδίδεται στον διαχειριστή πιστώσεων.
Άλλωστε στόχος των servicers των Funds των εταιρειών αυτών είναι η οικονομική ασφυξία του δανειολήπτη, ώστε να επέλθει «ξαφνικός θάνατος» με την πρόκληση του κλεισίματος της επιχείρησης του, ευρισκόμενος σε αδυναμία κάλυψης, ακόμα και των στοιχειωδών λειτουργικών εξόδων (μισθοδοσίες, πληρωμή εφορίας, προμηθευτές). Κατά τον τρόπο αυτό, «τελειώνει» οικονομικά ο κάθε servicer τον δανειολήπτη, χωρίς ο τελευταίος να κατορθώσει να υψώσει τις νόμιμες αξιώσεις του έναντι των funds και να τους αντιμετωπίσει σθεναρά ενώπιον Δικαστηρίων.
