Ίσως έγινε μία από τις ιστορίες που «πόνεσε» το πανελλήνιο. Η απώλεια μιας θαρραλέας κοπέλας που αγαπήθηκε από ανθρώπους που τη γνώριζαν προσωπικά ή την έβλεπαν για λίγα δευτερόλεπτα μέσα από τα social media. Χρήστες των κοινωνικών δικτύων που στέκονταν δίπλα στην Ραφαέλα Πιτσικάλη και τον δύσκολο αγώνα που έδινε.
Μια μάχη άνιση, την οποία έχασε στις 24 Ιανουαρίου, λίγες ημέρες μετά τα 21α γενέθλιά της, νικημένη από μιας σπάνιας μορφής καρκίνου, το σάρκωμα Ewing.
Η Ραφαέλα υπήρξε ένα μεγάλο φωτεινό χαμόγελο που, αφήνοντας στην άκρη κάθε ανησυχία για την εξέλιξη της υγείας της, πάντα ατένιζε με αισιοδοξία την επόμενη μέρα και προσπαθούσε να προσφέρει αγάπη και χαρά στους ανθρώπους μέσα από την παρουσία της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κάτι που κατάφερνε επί τέσσερα συνεχόμενα χρόνια.
«Έδωσαν παράταση ζωής στο παιδί μου…»
Έκτοτε, η οικογένειά της συντετριμμένη μαζί και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, καθώς και όσοι προσπάθησαν με τη δική τους συνεισφορά να ενισχύσουν τη δύναμη της Ραφαέλας απέναντι στη νόσο.
Όπως είπε χαρακτηριστικά η μητέρα της, ευγνώμων για την βοήθεια του κόσμου: «Ο κόσμος όχι μόνο την αγάπησε, συνεχίζει να την αγαπάει. Είναι ό,τι καλύτερο εχει συμβεί, και για μένα. Έδωσαν παράταση ζωής στο παιδί μου… Χριστέ μου» λέει κλαίγοντας με λυγμούς.
«Έφυγε με χαμόγελο και συνεχίζει να γελάει… Χριστέ μου, είναι τόσο λαμπερή σαν να μην έχει γίνει κάτι. Ακόμα κι όταν πονούσε φρικτά προσπαθούσε να δώσει δύναμη σε όλους» λέει η μητέρα της και συγκλονίζει, θυμίζοντας όλα εκείνα τα βίντεο που αναρτούσε στα social media φροντίζοντας να δίνει δύναμη στους άλλους ανθρώπους, την ώρα που εκείνη ανέβαινε τον δικό της Γολγοθά. Βέβαια, κρατούσε λίγο θάρρος και για την ίδια, για να «τα βάλει» με την ύπουλη, σπάνια μορφή καρκίνου.
Συνεχίζοντας, η μητέρας της αποκάλυψε τα εξής: «Ακόμα κι όταν πονούσε φρικτά προσπαθούσε να δώσει δύναμη σε όλους. Τα κάναμε (τα βίντεο) γιατί τη βοηθούσε, γιατί τα κάναμε κομμάτι-κομμάτι και την πετύχαινε την ώρα που ξεκινούσε ο πόνος. Προσπαθούσε, γιατί ήθελε να δώσει χαρά στους υπόλοιπους. Πάντα σκεφτόταν τους υπόλοιπους. Πάντα ήταν μαζί με τον κόσμο. Τους αγαπούσε όλους. Προσπαθούσε να δώσει θάρρος και να βοηθήσει τον εαυτό της όμως δεν είχε πολύ θάρρος να δώσει ακόμα. Και τώρα που έχει φύγει ακόμα χαμογελάει. Έφυγε με φρικτό πόνο και ακόμα χαμογελάει, γιατί σαν να είδε ένα φως και άνοιξε… Δηλαδή την ώρα που “έφευγε” μας χαιρέτισε και αυτή χαμογελούσε γιατί πιθανόν είδε κάτι και χαμογελούσε».
