Στη μνήμη του πατέρα μου, Θαλή, υπέρμαχου
της Αριστοφανικής Ουτοπίας και του Μύθου,
όπως θυμάμαι την αφήγησή του στη Σάμο, το 2002,
κι όπως τη διασκέδασα και τη διασκεύασα:
Τεθλιμμένοι συγγενείς είχαν εννεάμερο μνημόσυνο για προσφάτως θανόντα συγγενή τους, και ως είθισται, κάποιοι από τους συγγενείς και φίλους άφηναν το χαρτάκι με ονόματα των δικών τους κεκοιμημένων, με σκοπό να διαβάσει και γι’ αυτούς, ο ιερέας, την ”υπέρ αναπαύσεως” ευχή, στην ίδια νεκρολογΜια γιαγιά το θυμήθηκε την τελευταία στιγμή… Kαθώς δεν έβρισκε χαρτί, τσάκωσε ένα φάκελο με ψηφοδέλτια πεταμένα στο δρόμο, έσχισε το λογότυπο τού κόμματος, έγραψε με το μολυβάκι της τα ονόματα των δικών της, και το άφησε διακριτικά πάνω-πάνω μαζί με τ’ άλλα χαρτάκια.
Όταν ήρθε η ώρα, το παίρνει ο παπάς πρώτο και προσπαθεί να διαβάσει τα ονόματα. Γραμμένα όμως βιαστικά και με μολύβι, καθώς ήταν, μόλις που αχνοφαίνονταν. Δεν καλοβλέπει κιόλας, το γυρνάει από την άλλη μεριά κι ευχαριστημένος που διακρίνει τώρα, τυπωμένα κι ευδιάκριτα έξι ονόματα, αρχίζει ν’ αραδιάζει το ”υπέρ αναπαύσεως τής ψυχής” για τον κάθε υποψήφιο, χαμογελώντας μάλιστα για τους καναδυό σταυρωμένους με το σύμβολο της πίστεως και της σταυροδοσίας· κι από παραδρομή ή ευσυνειδησία, διάβασε και τα επώνυμα.
Μόλις όμως ακούστηκαν τα ονοματεπώνυμα, παραξενεύτηκε πολύ το Χριστεπώνυμο ποίμνιο, “μα πώς γίνεται τέτοια σύμπτωση;”, “Υποψήφιοι βουλευτές δεν είναι αυτοί;” ακούστηκε ψιθυριστή μια φωνή! “Και πρωτοκλασάτοι”, αντιφώνησε μια δεύτερη…
Οπότε με δυο τρία δυνατότερα διστακτικά επιφωνήματα “μα είναι δυνατόν;” κι ένα πιο αποφασιστικό, “είναι αδύνατον!”, πυροδοτήθηκε μια αναστάτωση κι ένα μακρόσυρτο βουητό από μουρμουρητά άνευ προηγουμένου.
“Τι γίνεται εδώ, όλοι οι βουλευτές, μαζί, στο ίδιο μνημόσυνο; Τι φοβερή σύμπτωση είναι αυτή;”…
Και το ισοκράτημα… «Αν είναι σύμπτωση και δεν είναι κάτι άλλο!»
«Άλλο και τούτο γιατί στατιστικό παράδοξο, πάντως, είναι!»
Kι ο παπάς, απολιτίκ στο… απολυτίκιο, να μη καταλαβαίνει τι μνημονεύει και ν’ αναρωτιέται…
“Τι να έπαθε άραγε το ποίμνιό μου και μουρμουρίζει; -μήπως κουράστηκαν;
Πολλά τα ονόματα περί αναπαύσεως, (δεν ήθελε να κάνει καταβολάδες*), πήρε γρήγορα-γρήγορα να διαβάζει και τα υπόλοιπα, ησύχασε κάπως το εκκλησίασμα και για δυο-τρεις που χαμογελούσαν, γιατί είχαν καταλάβει τι είχε συμβεί, “ε, πάντα υπάρχουν κάνα δυο που δεν έχουν σέβας”• και τι πειράζει -φιλοσοφούσαν κάποιοι- το “περί αναπαύσεως των ψυχών” για τους μη θανόντες;… Αλλά και πώς άλλωστε να δρούσε διορθωτικά ο παππούλης…
Τι να έκανε;
Τι να πει… Άκυρον
Σάμπως επίτηδες το ‘κανε;
Τον ήξεραν… Ήταν καλός κι αγαθός.
Το περίεργο όμως ήταν ότι παρόλο που το ψηφοδέλτιο ανήκε σ’ ένα από τα κόμματα εξουσίας, δεν εκλέχτηκε ούτε ένας απ’ αυτό. Θεωρήθηκε μια ακόμη γκαντεμιά, μεθερμηνευόμενη και ως θεία δίκη.
Οι αδιάβαστοι φάνηκαν πιο διαβασμένοι, έλεγαν, σημαδιακό το “ψηφοδέλτιο”,
γιατί μέχρι να κοπάσει κι ο τελευταίος απόηχος των μετεκλογικών σχολιασμών έγινε βάιραλ -που λεν κι οι πιτσιρικάδες, τα τελευταία χρόνια…
Η πραγματολογία όμως είναι σημαίνουσα, γιατί η ψυχή των υποψηφίων, είχε στ’ αλήθεια τραβήξει των παθών της τον τάραχο με τον προεκλογικό οίστρο και το πάθος.
Άλλος είχε οργώσει απ’ άκρου εις άκρον, όλο τον νομό!
Άλλος είχε σαρώσει όλα τα χωριά, άλλος είχε τραπεζώσει κόσμο και κοσμάκη. Άλλος έτρεχε απ’ τα χαράματα στα χωράφια να υποσχεθεί αποζημιώσεις για τις θεομηνίες.
Άλλος είχε ξενυχτήσει με τους ξενύχτες, είχε πιει με τους μερακλήδες είχε χαρεί στις χαρές και βουρκώσει στα πένθιμα, κι όλοι είχαν ακούσει βάσανα και βάσανα, τόσο προφορικών και δικαίων αιτημάτων όσο παραπόνων κι εξωφρενικών απαιτήσεων.
Είχαν τις φωτογραφήσεις, βιντεολήψεις, τα φυλλάδια, τις κινήσεις και τις τακτικές, εσωκομματικών εχθρών και αντιπάλων των άλλων κομμάτων, είχαν ρίξει προσεκτικές ματιές στα σχόλια των μετακλητών τους, επί όλων αυτών και αγωνίζονταν να καταλάβουν και να προσαρμοστούν, με τις στρατηγικές των επικοινωνιολόγων τους και με τα κατεβατά γραπτών προτάσεων, υποδείξεων και προσδοκιών κομματικών υποστηρικών και χορηγών.
Κι αν δεν είχαν ξενυχτήσει να κατασκοπεύουν τις κινήσεις και τις διαθέσεις άσπονδων διπρόσωπων φίλων κι οπαδών, τις πρόβες των ομιλιών τους, να αποστηθίσουν το πρόγραμμα του κόμματος τους τρέμοντας μην παρεκκλίνουν από την κεντρική γραμμή του κόμματος, τα τρωτά σημεία στα προγράμματα των άλλων.
Ν’ αξιολογούν κολακείες… παγίδες… υποκρισίες… Ν’ αποφύγουν τις γκάφες!
Είχαν κουραστεί πολύ, πράγματι.
Και τα χέρια τους ακόμα. Με χιλιάδες χειραψίες!
Οπότε με όλα αυτά τα δεινά, που είχαν συμβεί στην προεκλογική τους εκστρατεία, -άκου εκστρατεία, οι χαρτογιακάδες…- δικαιωματικά το “περί αναπαύσεως” απέβη και στην κυριολεξία μες τη δισημία και την αμφισημία του, μετωνυμικά καλό, ευεργετικό και λυσιτελές.
Αμήν,
σ.σ.: *καταβολάδες: Λέγεται για τους παπάδες, που βιάζονται να τελειώσουν τη Θεία λειτουργία και παραλείπουν παραγράφους από τα Ευαγγέλια. Εξηγεί την ανάγνωση του ονοματεπώνυμου από τον ιερέα, αντί του βαφτιστικού μόνο, των υποψηφίων, ως είθισται, αφού ο Παντογνώστης Θεός, τα γνωρίζει.
Γιάννης Αγγέλογλου e-mail:[email protected]
