Ίσως να φταίει ότι τα τελευταία χρόνια η είδηση συνήθως είναι ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Παρ’ όλα αυτά η πρόσφατη καταρχήν συμφωνία για ένα νέο πλαίσιο για τη διαχείριση των αιτημάτων ασύλου στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξαρχής χαιρετήθηκε ως «ιστορική», πιθανώς ακριβώς γιατί ήταν μια συμφωνία και όχι άλλο ένα αδιέξοδο.
Ωστόσο, το να θεωρούμε σημαντική επιτυχία το απλό γεγονός ότι επιτέλους υπήρξε μια συμφωνία σε ένα θέμα που ταλανίζει την ΕΕ εδώ και αρκετό καιρό, σημαίνει ότι δεν στεκόμαστε καθόλου στο περιεχόμενο αυτής της συμφωνίας.
Γιατί τότε θα διαπιστώναμε ότι το πλαίσιο συμφωνίας γύρω από το οποίο υπήρξε συναίνεση, απλώς κάνει ακόμη πιο δύσκολο το να αποκτήσει κανείς άσυλο στην Ευρώπη και διευκολύνει την απέλασή του. Μπορεί να περιλαμβάνει αυτό που περιγράφηκε ως «μηχανισμός αλληλεγγύης» ως προς το πώς επιμερίζεται το βάρος της φιλοξενίας των προσφύγων, αλλά ο πυρήνας της συμφωνίας δεν παύει να είναι ότι λιγότεροι πρόσφυγες και λιγότεροι μετανάστες θα περνούν στο ευρωπαϊκό έδαφος.
Δηλαδή, η Ευρώπη στο ζήτημα της μετανάστευσης και της ανθρωπιστικής προστασίας εξακολουθεί να καθορίζει την πολιτική της με βάση την ατζέντα της ακροδεξιάς που πλέον έχει γίνει ιδίως στο συγκεκριμένο ζήτημα ηγεμονική.
Με τις ευρωεκλογές να διαμορφώνουν ένα πεδίο όπου σε αρκετές χώρες η ακροδεξιά θα κάνει επίδειξη δύναμης, συνεχίζοντας τις εκλογικές επιτυχίες που ήδη έχει, συμπεριλαμβανομένης και π.χ. της πρωθυπουργίας στην Ιταλία, και παραδοσιακά κόμματα διακυβέρνησης να υφίστανται εκλογικές ήττες με επίκεντρο και τη μεταναστευτική πολιτική, πιο πρόσφατο παράδειγμα η Ολλανδία, μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί προέχει η προβολή της θέσης ότι η Ευρώπη «σκληραίνει» την πολιτική της για το μεταναστευτικό.
Αδιαφορώντας, όμως, για το γεγονός ότι η «σκλήρυνση» της μεταναστευτικής πολιτικής δεν μειώνει τις ροές προσφύγων και μεταναστών, απλώς κάνει τις διαδρομές πιο επικίνδυνες. Θανατηφόρα επικίνδυνες, όπως έδειξε και το ναυάγιο της Πύλου.
